Gołąbek gęstoblaszkowy

kategoria: grzyb

rodzina: gołąbkowate

nazwa polska: Gołąbek gęstoblaszkowy
inne nazwy polskie: Ø
nazwy zwyczajowe: Ø
nazwa łacińska: Russula densifolia
synonimy łacińskie: Ø

autor nazwy polskiej: Alina Skirgiełło, 1991 r.
pierwsza klasyfikacja: Ø
aktualna klasyfikacja: Ø

kategoria wielkości: grzyb wielkoowocnikowy

typ ogólny: grzyb naziemny

sezon: grzyb jesienny
okres występowania: lipiec – październik

czas życia: owocniki jednoroczne
długość życia: Ø

powszechność w kraju: częsty
ochrona prawna: brak ochrony gatunkowej
kategoria zagrożenia: Ø
zasięg ogólny: występuje w Europie, Ameryce Północnej, znany jest także w Ameryce Środkowej, Korei i Japonii ^[1]

trudność identyfikacji: łatwe

zastosowanie ogólne: NIEJADALNY
zastosowanie ogólne w stanie surowym: Ø
kategoria smaku: Ø
wyjątki zastosowania: Ø

opis
owocnik – typ: Ø owocnik – kształt: kapelusz od płaskołukowatego, z nieco wklęsłym środkiem, podwiniętym brzegiem (młode owocniki) do lejkowatego (starsze owocniki) owocnik – powierzchnia: od matowej, nieco jedwabistej (w suche dni) do błyszczącej, lepkiej (w wilgotne dni), skórka daje się ściągnąć do 1/3 max 1/2 promienia kapelusza ^[1] owocnik – kolor: od białego, szarego (młode owocniki) do szaroczarnego, brązowawego^[4] (starsze owocniki), najciemniejszy w środku kapelusza, brzegi jaśniejsze owocnik – średnica: 4 – 10^{(max 15)[2]} cm owocnik – wysokość: Ø – Ø cm hymenofor – typ: Ø hymenofor – kształt: blaszki gęste, cienkie hymenofor – nasada: blaszki szeroko przyrośnięte i rozwidlone hymenofor – kolor: od jasnokremowego (młode owocniki) do kremowożółtego, ochrowego (starsze owocniki) hymenofor – wysokość: Ø – Ø mm miąższ – kształt: jędrny, ścisły, gruby, twardy miąższ – kolor: białawy miąższ – zapach: słaby, rybny^[6] miąższ – smak: ostry^[1], lekko piekący^[2], nieco łagodny^[3], od łagodnego do ostrego ^[4], słodki^[6] trzon – typ: centryczny trzon – kształt: gruby, walcowaty, pełny, twardy, masywny trzon – powierzchnia: od delikatnie omszonej (młode owocniki) do gładkiej (starsze owocniki) trzon – kolor: Ø trzon – średnica: 1,2 – 2^{(max 3,5)[4]} cm trzon – wysokość: 2,6 – 6^{(max 9)}^[4] cm pierścień: brak pochwa: Ø osłona: Ø
mleczko: Ø gutacja: Ø
hymenofor – zmiana koloru po uszkodzeniu: Ø miąższ – zmiana koloru po uszkodzeniu: tak, czerwienieje i później szarzeje, czernieje ^[1] trzon – zmiana koloru po uszkodzeniu: tak, czerwienieje i później czarnieje ^[1] reakcje makrochemiczne: FeSO4 (siarczan żelaza II) – zmiana koloru na zielono, szarozielono, C6H5OH (kwas karbolowy, fenol) – zmiana koloru na bordowo, formalina – zmiana koloru na jaskrawo pomarańczowo bądź karmazynowo ^[2]
zmienność: Ø higrofaniczność: Ø
wpływ opadów: Ø wpływ światła: Ø wpływ temperatury: Ø wpływ wiatru: Ø
podłoże: gleba (głównie kwaśna) sposób odżywiania: symbiont^[3] terytorium: lasy iglaste, lasy liściaste (rzadko) gatunek organizmu sąsiadującego: Sosna, Świerk, Buk, Dąb gatunek organizmu będącego podłożem: Ø gatunek organizmu tworzącego symbiozę mikoryzową: Ø gatunek organizmu będącego żywicielem: Ø występowanie: pojedynczo lub w grupie wielkość grupy: Ø kształt grupy: Ø
zarodniki – kształt: kuliste, drobnopunktowane zarodniki – kolor: Ø zarodniki – wymiary: 7 – 11 × 6 – 8,5 μm wysyp zarodników – kolor: biały

opis
woda: Ø białko: Ø tłuszcze: Ø węglowodany: Ø sole: Ø cukry: Ø błonnik: Ø
witaminy: Ø minerały: Ø kwasy: Ø przeciwutleniacze: Ø
toksyny: Ø
pozostałe: Ø

ciekawostki
Gołąbek gęstoblaszkowy w Europie uważany jest za niejadalny, jednak na opracowanej dla FAO liście grzybów spożywanych w różnych krajach świata jest wymieniony jako jadany w Indiach, Laosie, Meksyku i Tajlandii. ^[1] Co prawda kilka polskich atlasów [3] określa go jako jadalny ale choćby ze względu na zwykle piekący smak, nie powinien być spożywany.
Na owocnikach Gołąbek gęstoblaszkowego często pasożytują inne grzyby – Grzybolubka purchawkowata oraz Grzybolubka lepka. Grzybolubki rozwijają się na żywych, a potem martwych owocnikach mleczajów i gołąbków. ^[2,5]
W 1962 udokumentowano cztery taksonomiczne odmiany Gołąbka gęstoblaszkowego, ze względu na kolor kapeluszy, kolor wysypu zarodników, odstępach blaszek i tendencji do wzrostu rozproszonego lub w grupie. ^[4]
Owocniki tego dużego grzyba gniją powoli i można je znaleźć stojące lub leżące mniej lub bardziej nienaruszone na leśnej ściółce przez całe miesiące zimowe i wczesną wiosną. ^[5]

etymologia
Ø

uwagi
Ø

robaczywienie
Ø

właściwości prozdrowotne
Tradycyjna medycyna chińska wykorzystuje Gołąbka gęstoblaszkowego jako lek przeciw bólom reumatycznym. ^[2]

transport
Ø

uprawa
Ø

przygotowanie w celach leczniczych
Ø

spożycie w celach leczniczych
Ø

handel
Ø

objawy zatrucia
Ø

leczenie zatrucia
Ø

skutki braku leczenia zatrucia
Ø

choroby grzybowe
Ø

zwalczanie chorób grzybowych
Ø

zastosowanie kulinarne
Ø

przepisy kulinarne
Ø

mapa obrazująca najczęstsze i dokładne miejsce(a) występowania opisywanego gatunku
(lokalizacja naniesiona przez: robert węglowski, miejscowość: okolice Głogowa Małopolskiego)

zapiski i ciekawostki historyczne
Ø

gatunek podobny: Gołąbek białoczarny

cechy odróżniające: gorzkawo-mentolowy smak

gatunek podobny: Gołąbek czarniawy

cechy odróżniające: rzadsze blaszki, miąższ o bardziej łagodnym smaku

gatunek podobny: Gołąbek podpalany

cechy odróżniające: kapelusz bardziej blady przy brzegach, miąższ czerwienieje po przecięciu (nie czernieje)

gatunki podobne i cechy pozwalające na odróżnienie

¹źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Go%C5%82%C4%85bek_g%C4%99stoblaszkowy
²źródło: https://www.ekologia.pl/wiedza/grzyby/golabek-gestoblaszkowy
³źródło: https://nagrzyby.pl/atlas?id=685
⁴źródło: https://www.mushroomexpert.com/russula_densifolia.html
⁵źródło: https://www.first-nature.com/fungi/russula-densifolia.php
⁶źródło: https://www.mycodb.fr/fiche.php?genre=Russula&espece=densifolia

_Zakaz _{kopiowania treści oraz fotografii. Strona opisowa – wersja 2.0}