Grzybówka dzwoneczkowata

kategoria: grzyb
rodzina: grzybówkowate

nazwa polska: Grzybówka dzwoneczkowata
inne nazwy polskie: Ø
nazwa łacińska: Mycena tintinnabulum
inne nazwy łacińskie: Agaricus tintinnabulum (1838), Hypophyllum tintinnabulum (1793)

autor nazwy polskiej: Maria Lisiewska, 1987 r.
pierwsza klasyfikacja: Jean-Jacques Paulet, 1793 r.
aktualna klasyfikacja: Lucien Quélet, 1872 r.

powszechność: sporadyczny
ochrona prawna: brak ochrony gatunkowej
kategoria zagrożenia: Ø

handel: Ø

zastosowanie ogólne: NIEJADALNY
zastosowanie ogólne w stanie surowym: Ø
kategoria smaku: Ø
wyjątki zastosowania: Ø

okres występowania: sierpień – grudzień^[1]
okres maksymalny: sierpień – kwiecień^[2]

gatunek wieloletni: Ø
uprawa: Ø

opis
owocnik – typ: kapeluszowy blaszkowaty owocnik – kształt: kapelusz od tępo-dzwonkowatego (młode owocniki) do stożkowatego, rozpostartego (starsze owocniki), środek kapelusza zwykle płaski, brzeg równy i prosty, podgięty (tylko młode owocniki) owocnik – powierzchnia: promieniście prążkowana, naga, gładka, jedwabiście błyszcząca, lepka (w dni wilgotne) owocnik – kolor: brązowy, sepii, szarobrązowy, ciemnoczerwonobrązowy, rzadziej czekoladowobrązowy owocnik – średnica: 0,5 – 2 cm owocnik – wysokość: Ø – Ø cm hymenofor – typ: blaszkowaty hymenofor – kształt: blaszki dość gęste, wąskie, blaszki o pofałdowanych ostrzach, występują międzyblaszki hymenofor – nasada: nieco zbiegające ząbkiem lub przyrośnięte hymenofor – kolor: od jasnoszarego z różowawym odcieniem (młode owocniki) do mięsistoróżowawego (starsze owocniki) hymenofor – zmiana koloru po uszkodzeniu: Ø hymenofor – wysokość: Ø – 2 mm trzon – typ: centryczny trzon – kształt: rurkowaty, wygięty, twardy, chrząstkowaty, przechodzi w niby-korzeń pokryty odstającymi, białymi strzępkami trzon – powierzchnia: gładka, lepka (w dni wilgotne), błyszcząca (w dni suche) trzon – kolor: białawy, bladoszary, beżowy, u podstawy często czerwonawy trzon – średnica: 1 – 3 mm trzon – wysokość: 2 – 7 cm miąższ – kształt: bardzo cienki miąższ – kolor: beżowoszary miąższ – zmiana koloru po uszkodzeniu: Ø miąższ – zapach: podobny do obierek ziemniaków lub chloru^[1], stęchły, szybko zanikający^[2], ziemisty miąższ – smak: niewyraźny, gorzki pierścień: brak pochwa: brak mleczko: brak gutacja: nie higrofaniczność: tak podłoże: drewno (martwe drewno, pniaki, powalone pnie, konary drzew liściastych) sposób odżywiania: saprotrof terytorium: lasy liściaste gatunek organizmu sąsiadującego: Ø gatunek organizmu będącego podłożem: Olsza czarna, Brzoza, Buk, Dąb, Wierzba gatunek organizmu tworzącego symbiozę mikoryzową: Ø gatunek organizmu będącego żywicielem: Ø występowanie: w grupie (kępy po kilkanaście, kilkadziesiąt owocników) zarodniki – kształt: elipsoidalne lub pestkowate z niewyraźnym dziobkiem, gładkie zarodniki – kolor: Ø zarodniki – wymiary: 4 – 5,5(7) × 2,5 – 3,5 μm wysyp zarodników – kolor: biały

opis

owocnik – typ: kapeluszowy blaszkowaty
owocnik – kształt: kapelusz od tępo-dzwonkowatego (młode owocniki) do stożkowatego, rozpostartego (starsze owocniki), środek kapelusza zwykle płaski, brzeg równy i prosty, podgięty (tylko młode owocniki)
owocnik – powierzchnia: promieniście prążkowana, naga, gładka, jedwabiście błyszcząca, lepka (w dni wilgotne)
owocnik – kolor: brązowy, sepii, szarobrązowy, ciemnoczerwonobrązowy, rzadziej czekoladowobrązowy
owocnik – średnica: 0,5 – 2 cm
owocnik – wysokość: Ø – Ø cm
hymenofor – typ: blaszkowaty
hymenofor – kształt: blaszki dość gęste, wąskie, blaszki o pofałdowanych ostrzach, występują międzyblaszki
hymenofor – nasada: nieco zbiegające ząbkiem lub przyrośnięte
hymenofor – kolor: od jasnoszarego z różowawym odcieniem (młode owocniki) do mięsistoróżowawego (starsze owocniki)
hymenofor – zmiana koloru po uszkodzeniu: Ø
hymenofor – wysokość: Ø – 2 mm
trzon – typ: centryczny
trzon – kształt: rurkowaty, wygięty, twardy, chrząstkowaty, przechodzi w niby-korzeń pokryty odstającymi, białymi strzępkami
trzon – powierzchnia: gładka, lepka (w dni wilgotne), błyszcząca (w dni suche)
trzon – kolor: białawy, bladoszary, beżowy, u podstawy często czerwonawy
trzon – średnica: 1 – 3 mm
trzon – wysokość: 2 – 7 cm
miąższ – kształt: bardzo cienki
miąższ – kolor: beżowoszary
miąższ – zmiana koloru po uszkodzeniu: Ø
miąższ – zapach: podobny do obierek ziemniaków lub chloru^[1], stęchły, szybko zanikający^[2], ziemisty
miąższ – smak: niewyraźny, gorzki
pierścień: brak
pochwa: brak
mleczko: brak
gutacja: nie
higrofaniczność: tak

podłoże: drewno (martwe drewno, pniaki, powalone pnie, konary drzew liściastych)
sposób odżywiania: saprotrof
terytorium: lasy liściaste
gatunek organizmu sąsiadującego: Ø
gatunek organizmu będącego podłożem: Olsza czarna, Brzoza, Buk, Dąb, Wierzba
gatunek organizmu tworzącego symbiozę mikoryzową: Ø
gatunek organizmu będącego żywicielem: Ø
występowanie: w grupie (kępy po kilkanaście, kilkadziesiąt owocników)

zarodniki – kształt: elipsoidalne lub pestkowate z niewyraźnym dziobkiem, gładkie
zarodniki – kolor: Ø
zarodniki – wymiary: 4 – 5,5(7) × 2,5 – 3,5 μm
wysyp zarodników – kolor: biały

ciekawostki
Grzybówka dzwoneczkowata to grzyb niejadalny ze względu na małe wymiary owocników i nieco gorzkawy smak.
Gatunek ten lubi ciepłe miesiące zimowe.

etymologia
Ø

uwagi
Ø

właściwości lecznicze
Ø

toksyny
Ø

objawy zatrucia
Ø

leczenie zatrucia
Ø

skutki braku leczenia zatrucia
Ø

choroby grzybowe
Ø

zwalczanie chorób grzybowych
Ø

wartości odżywcze
Ø

zastosowanie kulinarne
Ø

przepisy kulinarne
Ø

mapa obrazująca najczęstsze i dokładne miejsce(a) występowania opisywanego gatunku
(lokalizacja naniesiona przez: robert węglowski, miejscowość: okolice Głogowa Małopolskiego)

zapiski i ciekawostki historyczne	bibliografia
Ø	Ø

gatunek podobny	cechy odróżniające
Płomiennica zimowa	żółtawy, złoty, pomarańczowy kolor owocników, ciemny trzon

galeria przedstawiająca gatunki podobne, łatwe do pomylenia (o zbliżonym kształcie, kolorze)

¹źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Grzyb%C3%B3wka_dzwoneczkowata
²źródło: https://nagrzyby.pl/atlas?id=666

przypisy i bibliografia