Pieniążnica szerokoblaszkowa

kategoria: grzybrodzina: incertae sedis
nazwa polska: Pieniążnica szerokoblaszkowa
inne nazwy polskie: Bedłka szerokoblaszkowa, Monetka szerokoblaszkowa, Pieniążek szerokoblaszkowy
nazwy zwyczajowe: Ø
nazwa łacińska: Megacollybia platyphylla
synonimy łacińskie: Ø
autor nazwy polskiej: Władysław Wojewoda, 1987 r.
pierwsza klasyfikacja: Christiaan Hendrik Persoon, 1796 r.
aktualna klasyfikacja: František Kotlaba oraz Zdeněk Pouzar, 1972 r.
kategoria wielkości: grzyb wielkoowocnikowytyp ogólny: Ø
sezon: grzyb wiosenny
okres występowania: maj – październik
czas życia: owocniki jednoroczne
długość życia: Ø
powszechność w kraju: pospolity
ochrona prawna: 
brak ochrony gatunkowej
kategoria zagrożenia: 
Ø
zasięg ogólny: szeroko rozprzestrzeniona w Europie i Ameryce Środkowej, występuje także w Japonii
trudność identyfikacji: łatwe
zastosowanie ogólne: NIEJADALNY
zastosowanie ogólne w stanie surowym:
 Ø
kategoria smaku:
 Ø
wyjątki zastosowania:
 Ø
opis
owocnik – typ: kapeluszowy blaszkowaty
owocnik – kształt: kapelusz od półkolistego (młode owocniki) do płasko-wypukłego, płaskiego (starsze owocniki), niekiedy niewielki, tępy garb [1], pofalowany (starsze owocniki), brzeg ostry
owocnik – powierzchnia: z wyraźnymi, powrastanymi włókienkami, promieniście popękana [1], sucha, gładka
owocnik – kolor: brązowoszary, oliwkowy, szarobrązowy, dymnobrązowy [1]
owocnik – średnica: 5 – 15(max 18) cm
owocnik – wysokość: Ø – Ø cm
hymenofor – typ: blaszkowaty
hymenofor – kształt: blaszki bardzo szerokie, rzadkie, czasami są w dolnej części żyłkowane, ząbkowane lub karbowane ostrza [1]
hymenofor – nasada: blaszki zatokowato wycięte, zaokrąglone przy trzonie [1]
hymenofor – kolor: od białego do brudnobiałego [1]
hymenofor – wysokość: Ø – Ø mm
miąższ – kształt: dość łykowaty, cienki (prześwitujący pod słońce) [1], wodnisty, zwarty
miąższ – kolor: biały
miąższ – zapach: niewyraźny[1]
miąższ – smak: łagodny[1], lub delikatnie gorzkawy
trzon – typ: centryczny
trzon – kształt: od pełnego (młode owocniki) do wydrążonego (starsze owocniki)
trzon – powierzchnia: podłużnie włóknista
trzon – kolor: od białawego (młode owocniki) do szarobrązowego (starsze owocniki), jaśniejszy od kapelusza [1]
trzon – średnica: 1(min 0,6) – 2(max 2,5) cm
trzon – wysokość: 6 – 15 cm
pierścień: brak
pochwa: brak
osłona: brak
mleczko: brak
gutacja: Ø
hymenofor – zmiana koloru po uszkodzeniu: Ø
miąższ – zmiana koloru po uszkodzeniu: Ø
trzon – zmiana koloru po uszkodzeniu: Ø
reakcje makrochemiczne: Ø
zmienność: gatunek o zmiennej barwie
higrofaniczność: Ø
wpływ opadów: Ø
wpływ światła: Ø
wpływ temperatury: grzyb pojawia się również w okresach suchych [2]
wpływ wiatru: Ø
podłoże: drewno (mocno spróchniałe drewno drzew liściastych, rzadziej iglastych, drewno zagrzebane w ziemi) [1]
sposób odżywiania: saprotrof
terytorium: lasy liściaste(najczęściej), lasy mieszane
gatunek organizmu sąsiadującego: Ø
gatunek organizmu będącego podłożem: Buk[1]
gatunek organizmu tworzącego symbiozę mikoryzową: Ø
gatunek organizmu będącego żywicielem: Ø
występowanie: pojedynczo lub w grupie
wielkość grupy: kilka(max kilkanaście) owocników
kształt grupy: Ø
zarodniki – kształt: niemal kuliste, gładkie
zarodniki – kolor: bezbarwne
zarodniki – wymiary: 7 – 8 × 6 – 7 μm
wysyp zarodników – kolor: biały
opis
woda: Ø
białko: Ø
tłuszcze: Ø
węglowodany: Ø
sole: Ø
cukry: Ø
błonnik: Ø
witaminy: Ø
minerały: Ø
kwasy: Ø
przeciwutleniacze: Ø
toksyny: Ø
pozostałe: Ø
ciekawostki
Często między blaszkami Pieniążnicy szerokoblaszkowej przebywają skoczogonki. [1]
W nasadzie trzonu tego gatunku występują duże ryzomorfy (sznury grzybni), które mogą osiągać długość nawet kilku metrów. Przerastają one drewno i glebę, a owocniki pojawiają się często dopiero w pewnej odległości od materii organicznej, którą odżywia się grzyb. [1]
W jednych atlasach uznany za niejadalny, w innych za trujący, a jeszcze inny sugerują, że jeden czy dwa owocniki dodane do potrawy mogą uzupełnić jej smak. [1] Inni piszą, że jadalne i smaczne są młode owocniki ale równocześnie ostrzegają przed możliwymi dolegliwościami żołądkowymi.
W Ameryce Północnej zdarzały się lekkie zatrucia tym grzybem objawiające się biegunką, rozstrojem żołądka i jelit, dlatego nie poleca się go spożywać. [2]
etymologia
Nazwa łacińska tego gatunku to Megacollybia platyphylla, gdzie platy- znaczy “szerokie” a -phylla znaczy “liście/blaszki”.
uwagi
Ø
robaczywienie
Ø
właściwości prozdrowotne
Ø
transport
Ø
uprawa
Ø
przygotowanie w celach leczniczych
Ø
spożycie w celach leczniczych
Ø
handel
Ø
objawy zatrucia
Ø
leczenie zatrucia
Ø
skutki braku leczenia zatrucia
Ø
choroby grzybowe
Ø
zwalczanie chorób grzybowych
Ø
zastosowanie kulinarne
Ø
przepisy kulinarne
Ø

mapa obrazująca najczęstsze i dokładne miejsce(a) występowania opisywanego gatunku
(lokalizacja naniesiona przez: robert węglowski, miejscowość: okolice Głogowa Małopolskiego)

zapiski i ciekawostki historyczne
Ø
gatunek podobny: Drobnołuszczak jeleni
cechy odróżniające: blaszki wolne i gęstsze
gatunek podobny: Lejkóweczka postrzępiona
cechy odróżniające: rośnie w górach na martwym drewnie świerków, zwykle w kępkach, mniejsze owocniki o nieco lejkowatym kształcie

gatunki podobne i cechy pozwalające na odróżnienie

1 źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Pieni%C4%85%C5%BCnica_szerokoblaszkowa
2 źródło: https://nagrzyby.pl/atlas?id=331

przypisy i bibliografia

Zakaz kopiowania treści oraz fotografii. Strona opisowa – wersja 2.0

Prawa autorskie.