Pieniążnica szerokoblaszkowa
| kategoria: grzyb | rodzina: incertae sedis |
| nazwa polska: Pieniążnica szerokoblaszkowa inne nazwy polskie: Bedłka szerokoblaszkowa, Monetka szerokoblaszkowa, Pieniążek szerokoblaszkowy nazwy zwyczajowe: Ø nazwa łacińska: Megacollybia platyphylla synonimy łacińskie: Ø |
| autor nazwy polskiej: Władysław Wojewoda, 1987 r. pierwsza klasyfikacja: Christiaan Hendrik Persoon, 1796 r. aktualna klasyfikacja: František Kotlaba oraz Zdeněk Pouzar, 1972 r. |
| kategoria wielkości: grzyb wielkoowocnikowy | typ ogólny: Ø |
| sezon: grzyb wiosenny okres występowania: maj – październik | czas życia: owocniki jednoroczne długość życia: Ø |
| powszechność w kraju: pospolity ochrona prawna: brak ochrony gatunkowej kategoria zagrożenia: Ø zasięg ogólny: szeroko rozprzestrzeniona w Europie i Ameryce Środkowej, występuje także w Japonii |
| trudność identyfikacji: łatwe |
| zastosowanie ogólne: NIEJADALNY zastosowanie ogólne w stanie surowym: Ø kategoria smaku: Ø wyjątki zastosowania: Ø |
| opis |
|---|
| owocnik – typ: kapeluszowy blaszkowaty owocnik – kształt: kapelusz od półkolistego (młode owocniki) do płasko-wypukłego, płaskiego (starsze owocniki), niekiedy niewielki, tępy garb [1], pofalowany (starsze owocniki), brzeg ostry owocnik – powierzchnia: z wyraźnymi, powrastanymi włókienkami, promieniście popękana [1], sucha, gładka owocnik – kolor: brązowoszary, oliwkowy, szarobrązowy, dymnobrązowy [1] owocnik – średnica: 5 – 15(max 18) cm owocnik – wysokość: Ø – Ø cm hymenofor – typ: blaszkowaty hymenofor – kształt: blaszki bardzo szerokie, rzadkie, czasami są w dolnej części żyłkowane, ząbkowane lub karbowane ostrza [1] hymenofor – nasada: blaszki zatokowato wycięte, zaokrąglone przy trzonie [1] hymenofor – kolor: od białego do brudnobiałego [1] hymenofor – wysokość: Ø – Ø mm miąższ – kształt: dość łykowaty, cienki (prześwitujący pod słońce) [1], wodnisty, zwarty miąższ – kolor: biały miąższ – zapach: niewyraźny[1] miąższ – smak: łagodny[1], lub delikatnie gorzkawy trzon – typ: centryczny trzon – kształt: od pełnego (młode owocniki) do wydrążonego (starsze owocniki) trzon – powierzchnia: podłużnie włóknista trzon – kolor: od białawego (młode owocniki) do szarobrązowego (starsze owocniki), jaśniejszy od kapelusza [1] trzon – średnica: 1(min 0,6) – 2(max 2,5) cm trzon – wysokość: 6 – 15 cm pierścień: brak pochwa: brak osłona: brak |
| mleczko: brak gutacja: Ø |
| hymenofor – zmiana koloru po uszkodzeniu: Ø miąższ – zmiana koloru po uszkodzeniu: Ø trzon – zmiana koloru po uszkodzeniu: Ø reakcje makrochemiczne: Ø |
| zmienność: gatunek o zmiennej barwie higrofaniczność: Ø |
| wpływ opadów: Ø wpływ światła: Ø wpływ temperatury: grzyb pojawia się również w okresach suchych [2] wpływ wiatru: Ø |
| podłoże: drewno (mocno spróchniałe drewno drzew liściastych, rzadziej iglastych, drewno zagrzebane w ziemi) [1] sposób odżywiania: saprotrof terytorium: lasy liściaste(najczęściej), lasy mieszane gatunek organizmu sąsiadującego: Ø gatunek organizmu będącego podłożem: Buk[1] gatunek organizmu tworzącego symbiozę mikoryzową: Ø gatunek organizmu będącego żywicielem: Ø występowanie: pojedynczo lub w grupie wielkość grupy: kilka(max kilkanaście) owocników kształt grupy: Ø |
| zarodniki – kształt: niemal kuliste, gładkie zarodniki – kolor: bezbarwne zarodniki – wymiary: 7 – 8 × 6 – 7 μm wysyp zarodników – kolor: biały |
| opis |
|---|
| woda: Ø białko: Ø tłuszcze: Ø węglowodany: Ø sole: Ø cukry: Ø błonnik: Ø |
| witaminy: Ø minerały: Ø kwasy: Ø przeciwutleniacze: Ø |
| toksyny: Ø |
| pozostałe: Ø |
| ciekawostki |
|---|
| Często między blaszkami Pieniążnicy szerokoblaszkowej przebywają skoczogonki. [1] |
| W nasadzie trzonu tego gatunku występują duże ryzomorfy (sznury grzybni), które mogą osiągać długość nawet kilku metrów. Przerastają one drewno i glebę, a owocniki pojawiają się często dopiero w pewnej odległości od materii organicznej, którą odżywia się grzyb. [1] |
| W jednych atlasach uznany za niejadalny, w innych za trujący, a jeszcze inny sugerują, że jeden czy dwa owocniki dodane do potrawy mogą uzupełnić jej smak. [1] Inni piszą, że jadalne i smaczne są młode owocniki ale równocześnie ostrzegają przed możliwymi dolegliwościami żołądkowymi. |
| W Ameryce Północnej zdarzały się lekkie zatrucia tym grzybem objawiające się biegunką, rozstrojem żołądka i jelit, dlatego nie poleca się go spożywać. [2] |
| etymologia |
|---|
| Nazwa łacińska tego gatunku to Megacollybia platyphylla, gdzie platy- znaczy “szerokie” a -phylla znaczy “liście/blaszki”. |
| uwagi |
|---|
| Ø |
| robaczywienie |
|---|
| Ø |
| właściwości prozdrowotne |
|---|
| Ø |
| transport |
|---|
| Ø |
| uprawa |
|---|
| Ø |
| przygotowanie w celach leczniczych |
|---|
| Ø |
| spożycie w celach leczniczych |
|---|
| Ø |
| handel |
|---|
| Ø |
| objawy zatrucia |
|---|
| Ø |
| leczenie zatrucia |
|---|
| Ø |
| skutki braku leczenia zatrucia |
|---|
| Ø |
| choroby grzybowe |
|---|
| Ø |
| zwalczanie chorób grzybowych |
|---|
| Ø |
| zastosowanie kulinarne |
|---|
| Ø |
| przepisy kulinarne |
|---|
| Ø |
mapa obrazująca najczęstsze i dokładne miejsce(a) występowania opisywanego gatunku
(lokalizacja naniesiona przez: robert węglowski, miejscowość: okolice Głogowa Małopolskiego)
| zapiski i ciekawostki historyczne |
|---|
| Ø |
| gatunek podobny: Drobnołuszczak jeleni |
| cechy odróżniające: blaszki wolne i gęstsze |
| gatunek podobny: Lejkóweczka postrzępiona |
| cechy odróżniające: rośnie w górach na martwym drewnie świerków, zwykle w kępkach, mniejsze owocniki o nieco lejkowatym kształcie |
gatunki podobne i cechy pozwalające na odróżnienie
1 źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Pieni%C4%85%C5%BCnica_szerokoblaszkowa
2 źródło: https://nagrzyby.pl/atlas?id=331
przypisy i bibliografia
Zakaz kopiowania treści oraz fotografii. Strona opisowa – wersja 2.0