Włośnianka korzeniasta

kategoria: grzybrodzina: podziemniczkowate
nazwa polska: Włośnianka korzeniasta
inne nazwy polskie: Łuszczak korzeniowy
nazwy zwyczajowe: Ø
nazwa łacińska: Hebeloma radicosum
synonimy łacińskie: Agaricus radicatus (1801), Dryophila radicosa (1886), Myxocybe radicosa (1889), Pholiota radicosa (1871), Roumeguerites radicosus (1979)
określenie nazwy polskiej: Stanisław Domański, 1955 r.
pierwsza klasyfikacja: Jean Baptiste François Pierre Bulliard, 1784 r.
aktualna klasyfikacja: Adalbert Ricken, 1911 r.
kategoria wielkości: grzyb wielkoowocnikowytyp ogólny: grzyb nadrzewny
powszechność w kraju: częsty
ochrona prawna: 
brak ochrony gatunkowej
kategoria zagrożenia: 
I – o nieokreślonym zagrożeniu
zasięg na świecie: występuje w Europie, Japonii oraz stanie Kolumbia Brytyjska w Kanadzie
sezon: grzyb letni, jesienny
okres występowania: lipiec – październik
czas życia: owocniki jednoroczne
długość życia: Ø
zastosowanie ogólne: NIEJADALNY
zastosowanie ogólne w stanie surowym:
 Ø
kategoria smaku:
 Ø
smak ogólny: od łagodnego do gorzkiego
zapach ogólny: gorzkich migdałów lub marcepanu
wyjątki zastosowania:
 Ø
trudność identyfikacji: umiarkowanie trudne
cechy wyróżniające: Ø
opis główny:
owocnik – typ: kapeluszowy blaszkowaty
owocnik – kształt: kapelusz od półkolistego (młode owocniki) do łukowatego, płaskiego (starsze owocniki), brzeg długo jest podwinięty
owocnik – powierzchnia: od lepkiej (w dni suche) do śluzowatej (w dni wilgotne), z przyczepionymi ochrowymi resztkami osłony
owocnik – kolor:  od brudno-beżowo-ochrowego do brudno-brązowego z czerwonawym odcieniem
owocnik – średnica: 5 – 14 cm
owocnik – wysokość: Ø – Ø cm
hymenofor – typ: blaszkowaty
hymenofor – kształt: blaszki wąskie
hymenofor – nasada: blaszki wąsko przyrośnięte lub wolne
hymenofor – kolor: od kremowego (młode owocniki) do ochrowego, czerwonobrązowego (starsze owocniki), ostrza białawe
hymenofor – wysokość: Ø – Ø mm
miąższ – kształt: mięsisty
miąższ – kolor: białawy
miąższ – zapach: gorzkich migdałów[1], marcepanu[2]
miąższ – smak: gorzki[1], łagodny[2]
trzon – występowanie: tak
trzon – typ: centryczny
trzon – kształt: wrzecionowaty, rozszerzony przy podstawie, w ziemi ukorzeniony do głębokości około 10 cm
trzon – powierzchnia: od gładkiej (nad pierścieniem) do pokrytej łuskami (pod pierścieniem)
trzon – kolor: od białawego, kremowo-żółtego (nad pierścieniem) do kremowo-żółtego, blado-brudno-ochrowego (pod pierścieniem)
trzon – średnica: 0,8 – 2 cm
trzon – wysokość: 7 – 15(bez podziemnej części) cm
osłona typ: częściowa
osłona kształt: strzępki, pierścień
osłona pozostałość: resztki osłony na brzegu kapelusza, pierścień
pierścień występowanie: tak
pierścień kształt: trwały, skórzasty
pierścień kolor: białawy
pierścień wysokość: Ø – Ø mm
pochwa występowanie: Ø
pochwa kształt: Ø
pochwa kolor: Ø
pochwa wysokość: Ø – Ø cm
mleczko – występowanie: Ø
mleczko kolor: Ø
mleczko smak: Ø
mleczko gęstość: Ø
mleczko obfitość: Ø
gutacja występowanie: Ø
gutacja kolor: Ø
odżywianie i biotop:
sposób odżywiania: symbiont[1]
podłoże: drewno (korzenie i pniaki drzew liściastych) [1]
terytorium: lasy liściaste, lasy mieszane
gatunek sąsiadujący: Ø
gatunek będący podłożem: Buk, Dąb [1]
gatunek tworzący symbiozę mikoryzową: Ø
gatunek będący żywicielem: Ø
wielkość występowania:
występowanie typ: Ø
wielkość grupy: Ø
kształt grupy: Ø
zarodniki:
zarodniki – kształt: migdałowate, o powierzchni drobno-brodawkowatej
zarodniki – kolor: Ø
zarodniki – wymiary: 8 – 10 × 5 – 6 μm
wysyp zarodników – kolor: rdzawo-brązowy do cynamonowo-brązowego
zmienność ogólna:
zmienność kształtu: Ø
zmienność koloru: Ø
wpływ czynników przyrodniczych:
wpływ opadów: Ø
wpływ światła: Ø
wpływ temperatury: Ø
wpływ wiatru: Ø
zmiana koloru po uszkodzeniu:
hymenofor: Ø
miąższ: Ø
trzon: tak, brązowieje
reakcje makrochemiczne:
KOH/NaOH: Ø
FeSO4: Ø
C6H5OH: Ø
NH40H: Ø
C6H5NH2: Ø
AgNO3: Ø
gwajak: Ø
inne odczynniki: Ø
wartości odżywcze:
wartość energetyczna: Ø
woda: Ø
białko: Ø
tłuszcze: Ø
węglowodany: Ø
sole: Ø
cukry: Ø
błonnik: Ø
witaminy: Ø
minerały: Ø
kwasy: Ø
przeciwutleniacze: Ø
pozostałe: Ø
ciekawostki
Według japońskich badań terenowych samce much z rodzaju Suillia spoczywają na grzybach tego gatunku i aktywnie bronią swojego terytorium przed innymi osobnikami tego samego gatunku, czekając na pojawienie się samic. [1]
Włośniankę korzeniastą można hodować w laboratorium. Dzięki temu udało się zaobserwować, że chociaż światło nie jest jej potrzebne do tworzenia zawiązków owocników, to jednak ich różnicowanie się i dalszy rozwój odbywać się może tylko przy udziale światła. Jest to związane zapewne z tym, że zawiązki tworzą się na sporej głębokości pod ziemią, zaś zarodniki owocnika wytworzonego pod ziemią nie mogłyby się rozprzestrzeniać, stąd też rozwój owocnika odbywa się dopiero wtedy, gdy korzeniasta podstawa trzonu wydostanie się ponad powierzchnię ziemi. [1]
etymologia
Ø
odmiany i formy
Ø
uwagi
Ø
robaczywienie
Ø
właściwości prozdrowotne
Ø
transport
Ø
przechowywanie
Ø
uprawa
Ø
przygotowanie w celach leczniczych
Ø
spożycie w celach leczniczych
Ø
handel
Ø
toksyny
Ø
objawy zatrucia
Ø
leczenie zatrucia
Ø
skutki braku leczenia zatrucia
Ø
choroby grzybowe
Ø
zwalczanie chorób grzybowych
Ø
zastosowanie kulinarne
Ø
przepisy kulinarne
Ø

mapa obrazująca najczęstsze i dokładne miejsce(a) występowania opisywanego gatunku
(lokalizacja naniesiona przez: robert węglowski, miejscowość: okolice Głogowa Małopolskiego)

zapiski i ciekawostki historyczne
Ø
gatunek podobny: Ø
cechy odróżniające: Ø

gatunki podobne i cechy pozwalające na odróżnienie

1 źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82o%C5%9Bnianka_korzeniasta
2 źródło: http://atlas.grzybiarze.eu/hebeloma-radicosum/

przypisy i bibliografia

Zakaz kopiowania treści oraz fotografii. Strona opisowa – wersja 3.0

Prawa autorskie.